Dagbesteding

Getroffen worden door een beroerte, verder met NAH moeten leven en daardoor niet meer kunnen werken of andere activiteiten, die je voorheen deed, niet meer kunnen doen. Je staat er in je gezonde drukke leven niet bij stil dat alles ineens op kan houden. Zomaar ineens kun je ermee geconfronteerd worden en dan kom je in een andere wereld terecht. Revalideren en langzaam tot het besef komen dat je leven niet meer zal worden als voorheen. Thuis gekomen na een lang revalidatietraject kom je tot de conclusie dat het leven voor iedereen gewoon door is gegaan, maar dat jij opnieuw moet beginnen. In het begin heb je het nog druk met het zorgen voor jezelf en het zoeken naar manieren om je taken in huis weer op te pakken. Als dat weer lukt dan ben je al een heel eind, maar het kan zijn dat deze dingen na een tijdje niet meer genoeg voldoening geven.

Zielig?

Dag in dag uit thuis zitten, terwijl iedereen om je heen andere bezigheden heeft is niet wat je wilt. Werken lukt niet meer, maar toch zou het fijn zijn om weer meer onder de mensen te komen. Je weet dat er zoiets bestaat als ‘dagbesteding’ voor mensen met een beperking. Het kan een hele hoge drempel zijn om de stap te zetten en te gaan bekijken of het iets voor je is. Je hebt er immers voorheen alleen naar gekeken vanuit je gezonde leven. Dan lijkt het toch ‘zielig’, zo’n groep mensen die ’s morgens met een busje opgehaald worden om een hele dag samen te zijn met lotgenoten en ’s avonds weer terug naar huis worden gebracht met het busje. Je staat er toch niet bij stil dat er een moment kan komen dat je zelf ook dagbesteding nodig hebt. Als je dan getroffen bent door een beroerte en eindelijk weer zo ver bent dat je weer iets wilt gaan doen in je leven, omdat je het thuis op de bank zitten beu bent. Dan ga je er toch anders naar kijken.

Mogelijkheden

De drempel is misschien hoog, maar misschien wil je toch eens gaan onderzoeken wat de mogelijkheden in jouw omgeving zijn. Het is goed om hier en daar eens te gaan kijken en vooral te gaan ‘voelen’. Er zijn tegenwoordig veel speciale NAH-groepen. Als je dan terecht komt in een groep waar je jezelf goed voelt, dan wordt het misschien makkelijker om over die drempel heen te stappen. Zorgatelier, zorgboerderij of een wijkcentrum waar regelmatig zo’n groep bij elkaar komt. Het maakt niet uit welke naam het heeft. Als je jezelf er maar prettig voelt.

Lotgenotencontact

Het is fijn om onder lotgenoten te zijn. Om te kunnen praten over onderwerpen die je gezonde vrienden niet interesseren. Om jezelf niet dom te voelen als je weer eens niet uit je woorden komt. Je hoeft je niet te schamen als je weer eens in huilen uitbarst. Soms kun je lachen om je onhandigheid. Om te kunnen praten en nieuwe vrienden te kunnen maken. Om weer wat leuks te doen in je leven en daarover enthousiast te kunnen vertellen aan je naasten. Ik ben blij dat ik de stap gezet heb om naar het sport- en zorgatelier in mijn woonplaats te gaan. Gezellig kletsen met mijn ‘collega’s’ daar, elkaar inspireren en motiveren, van elkaar leren, af en toe samen een traantje laten maar vooral veel samen lachen. Het heeft mijn leven verrijkt! Het is een plek waar ik mezelf kan zijn en gelukkig zijn er geen drempels….

Irma

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.