Een anker

Eind 2009 moest ik een hersenoperatie ondergaan. De nacht voor de operatie, probeerde ik toen zo ontspannen mogelijk in te gaan, door te luisteren naar de liedjes van mijn favoriete zanger die ik het allermooiste vond. Zo viel ik op 25 november 2009 in slaap, met een glimlach op mijn gezicht.

Een nieuw leven

Daarna veranderde alles in mijn leven. De dag na de operatie kreeg ik een beroerte. Ik weet niet veel meer over die eerste dag van mijn nieuwe leven. Ik was helemaal van slag, doordat de linkerkant van mijn lichaam het niet meer deed en ik niet meer helder kon nadenken. Wat deed ik om mijn hoofd weer een beetje rustig te krijgen? Ik luisterde weer naar die muziek. Ik verbaasde me, ik kon zo weinig en ik wist zo weinig maar de woorden van de liedjes wist ik wel, in mijn hoofd zong ik ze gewoon mee. Twee maanden in het ziekenhuis, vijf maanden in het revalidatiecentrum, de muziek bleef mijn anker.

Toen ik eindelijk weer kon lezen waren ook mijn favoriete boeken een anker. Na de revalidatie begon ik aan een heel nieuw leven. Echter bleven er voor mij twee zaken hetzelfde, die muziek en die boeken. Er was veel verdriet, afscheid nemen van je oude leven en je oude ik; dat is een rouwproces. Gelukkig waren er steeds weer genoeg liedjes om naar te luisteren en genoeg boeken om te lezen. Was het vluchten uit de harde realiteit bedoeld, om mijzelf af te sluiten van alles om mij heen? Nee. Hoewel het voor de buitenwereld misschien wel zo leek. Voor mij was het noodzaak. Het was gaf even een pauze in de hectiek van mijn nieuwe leven, waardoor ik voelde dat ik nog steeds mezelf was. Daar kreeg ik weer de energie van om door te gaan. Dat ik dan ook even niets mee kreeg van de wereld om mij heen, was een prettige bijkomstigheid.

De prikkels in die periode waren namelijk soms echt te heftig. Ook was het goed dat ik me zo soms even af kon sluiten van alles wat iedereen zei. In die eerste fase is het voor iedereen moeilijk en soms zijn mensen dan heel hard tegen je of ze delen hun verdriet. Dat kan je zo ontzettend raken dat je jezelf er soms even tegen moet beschermen. De muziek en de boeken waren dus niet alleen en anker maar ook bescherming, beschutting, een veilig plekje.

Positief gevoel

Inmiddels was het 2012. Er kwam een moment dat ik de kans had om de zanger weer eens live te horen en te zien. Dat was zo mooi. Ik zat ‘gewoon’ weer op de eerste rij en zong alle liedjes mee. Geen last van de prikkels; dit kon mijn gevoelige hoofd wel aan. Ik was vooral heel blij, want op dat moment voelde ik mij weer even gewoon. Daar was de bevestiging dat er een stukje van de oude Irma gebleven was, dit was ik, ik was mezelf, ik was gelukkig en ik kon genieten. Ik stond niet stil bij de dingen die er niet meer waren. Dat uur kon ik vergeten dat alles veranderd was. Toen het afgelopen was, was ik vastbesloten dat positieve gevoel vast te houden.

Dat is me gelukt, dat gevoel heb ik vast kunnen houden en ik ben mijn leven weer op gaan bouwen. Ja, het leven is anders, ik doe de dingen anders en vul mijn dagen met andere dingen dan vroeger omdat ik me aan heb moeten passen. Toch zijn er dus dingen die hetzelfde zijn gebleven. Dat was een geweldige ontdekking. Het maakt niet uit wie of wat jouw anker is, misschien heb jij er ook wel een. Iets wat belangrijk is in jouw leven, iets wat herinneringen oproept die je het gevoel terug geven van wie je was. Dat kan ervoor zorgen dat je erachter komt dat je jezelf niet helemaal verloren bent en dat is een goed gevoel, je hoeft niet helemaal vooraan te beginnen.

Onlangs was ik weer bij een concert. Eigenlijk kan ik maar zo’n 10 minuten staan voordat ik last van mijn rug krijg, maar vandaag kon ik zeker een half uur voor dat podium staan. Zoveel energie krijg ik van de muziek. Lopen, dat kan ik normaal maar 2 kilometer, maar toen we vandaag verdwaalden en daardoor zeker 4 kilometer hebben gelopen, had ik terug thuis toch nog de energie om dit verhaal te schrijven. Ondanks dat het veel energie kost (het reizen en organiseren en de prikkels) kom ik toch vol energie weer thuis.

Wat is jouw anker?

Later toen ik de foto’s van het concert zag realiseerde ik me, dat ik op mijn plek voor het podium, duidelijk zichtbaar was voor het grote publiek dat daar zat. Toch heb ik daar geen seconde gedacht aan mijn beperkingen en dat die zichtbaar waren. Mijn arm die spastisch deed. Ik heb er niets van gemerkt, ik zag het later pas op de foto’s. Dat is wat die muziek met mij doet. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen zo’n anker heeft. Het is de moeite waard het naar boven te halen en te gebruiken. Wat is jouw anker? Muziek, een boek, een gedicht, een schilderij, een plek waar je steeds weer terug komt? Geniet van het mooie gevoel. Haal daar je kracht uit, de positieve energie die je zo nodig hebt om je accu op te laden.

Irma

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.