Wacht even, dan weet ik het wel weer

Ik sta in de sportzaal van de revalidatiekliniek. Ik kijk naar de grote klimmuur. De therapeut heeft de klimgordel al vast. Er is verder niemand in de sportzaal, dat is bewust om de prikkels voor mij te verminderen. Ik heb er vertrouwen in, ik heb vroeger weleens geklommen, in de Ardennen, in een bomenparcours in Limburg en in een klimhal. 

Beduusd

De therapeut geeft aan dat hij wel als eerste gaat klimmen en dat als hij abseilt ik hem moet zekeren en het touw stukje bij beetje moet laten vieren. Of ik de uitleg begrepen heb. Ik kijk hem aan en zeg ja. Simpel. Hij klimt omhoog en wanneer hij boven is geeft hij aan dat hij gaat beginnen met abseilen. Ik moet doen wat hij even geleden heeft uitgelegd. Ik knik en even later hoor ik een knal. De therapeut ligt languit naast mij op de mat. Een beetje beduusd staat de therapeut op en wrijft over zijn rug. Een paar tellen later pas dringt tot me door wat er gebeurd is. Hij is dus meters naar beneden gevallen! Door mij! 

“Wat gebeurde er”, zegt hij min of meer lachend. Ik geef aan dat ik geen flauw idee had wat ik moest doen. Alles was weg. Maar nu weet ik het wel weer. Hij legt, wrijvend over zijn rug, het toch nog een keertje uit en springt na mijn bevestiging dat ik het weet, opnieuw de muur op. Ik vraag nog aan hem of hij het wel zeker weet. Wat een lef. 

Vertrouwen

Op zijn teken dat hij gaat abseilen voer ik alles perfect uit. Lachend en een beetje opgelucht wel, staat hij veilig naast mij beneden. Wat een topper denk ik dat hij dat vertrouwen geeft. Daarna mag ik zelf nog even omhoog.

Als ik weer beneden sta denk ik terug aan een vergadering toen ik nog niet wist wat er allemaal veranderd was na mijn hersenbloeding. In die vergadering kon ik ook informatie niet meteen omhoog halen, omdat ik meerdere dingen tegelijk deed of omdat iemand fruit zat te eten of met zijn vingers of pen zat te bewegen. Er werd dan ongeduldig gereageerd. Dat had helaas een averechts effect. Dan duurde het langer voordat ik de informatie weer wist. Dat weet ik nu. Dat voelde echt vervelend. Ik/wij snapte(n) er duidelijk niets van. Deze therapeut legt het mij uit en hij doet meer. Met bijna gevaar voor zijn eigen leven geeft hij mij de tools en het vertrouwen.

Ik kom compleet beduusd thuis. Wat heb je toch kanjers en hé, ik had het toch uiteindelijk maar mooi geflikt. Ik weet het dus wel, maar soms duurt het even. Wil iedereen mij dus even de tijd geven en geduldig een paar tellen wachten als ik het even niet weet. En oh ja, ik heb van dat klimmen ook geleerd om in gevaarlijke situaties voorzichtiger te zijn met ja zeggen.

Tijdens haar werk kreeg Susan een hersenbloeding (een SAB NNO). Na een aantal dagen ziekenhuis dacht ze wel weer beter te zijn, maar niets bleek minder waar. Een revalidatietraject volgde. Inmiddels werkt Susan helemaal niet meer. Ze heeft veel last van vermoeidheid, prikkels etc. Toch blijft Susan in mogelijkheden denken en probeert er het beste van te maken! Susan: “Dat levert soms verrassende dingen op.”

Lees hier de vorige blog van Susan