MS en gewoontes

Gewoontes ontwikkelen we van jongs af aan. Of sluipen er langzaamaan in. Meestal (niet altijd) omdat het handig voor ons is.

Kinderen wordt geleerd veilig over te steken. En als je je voorstelt bij een eerste ontmoeting, geef je vaak een hand.

En nu ik MS heb, heb ik ook wat gewoontes ontwikkeld. Die het leven voor mij makkelijker maken. Soms tot lichte ergernis van mijn directe omgeving… Maar handig voor mij, dat is wat telt nu.

Zo pak ik, als ik  de deur uitga met mijn krukken, de bos huis- en autosleutels in mijn mond. Want ja, ik heb mijn handen niet vrij.

Als ik de auto open doe, neem ik mijn sleutels weer in mijn mond. De ene persoon vindt dit vies, de ander persoon zegt dat het juist goed is voor het opbouwen van je immuniteit. Wat de waarheid ook is, voor mij werkt dit goed.

Wil ik ergens afrekenen – bijvoorbeeld als ik cappuccino in een bistro heb gedronken, want ja, dat is echt een verslaving van me – doe ik dat zittend op de stoel of bank (mijn favoriet) en roep ik iemand van de bediening. Dat is handiger voor me dan staand bij de kassa af te rekenen. Datzelfde geldt voor het aan- en uitdoen van mijn jas. En als ik het staand doe, dan het liefst in de buurt van een stoel of tafel, zodat ik daar eventueel op kan steunen.

Wat vooral voor wat irritatie bij anderen zorgt, is dat ik gewend ben met dingen te gooien. Zachtjes dan… Zo gooi ik bijvoorbeeld vanuit de keuken de afstandsbediening of mijn mobieltje op de bank, als ik daar ga zitten. Want ja, geen handen vrij…

En als ik ‘s avonds naar bed ga, leg ik op de leuning van de bank enkele dingen die mee moeten naar de slaapkamer of die ik op mijn bureau wil leggen. Zoals een telefoon (nog een echt ouderwetse, geen smartphone) of agenda. Vergeet ik dat niet.

Grappig is trouwens dat het met dat onthouden wel meevalt. Is iets minder geworden, maar niet erg veel.

Ik ben nog nooit een afspraak vergeten of heb nooit een interview overgeslagen. Oké, afspraken staan in mijn agenda. Maar ja, dat was vroeger al zo. En gelukkig vergeet ik niet in mijn agenda te kijken.

En ja, sinds enkele jaren slaap ik met een warme kruik tussen mijn voeten. Vanwege mijn MS-benen. Lastig uit te leggen wat ik daarmee bedoel. Maar mijn voeten voelen vaak koud aan. En ik vind dat je lief moet zijn voor de kwetsbare dingen (mensen, kinderen etc.) in het leven. Dus ik verwen ze en geef ze warmte.

Tenslotte een bekentenis: ik heb nog een verslaving. Namelijk het volgen van nieuws. Heb ik Nieuwsuur (in de woonkamer) iets na half 11 uur gezien, heb ik nog een kwartier om mijn kruikjes op te warmen, mijn tanden te poetsen en mijn pyjama aan te doen. Lag ik om elf uur klaar in bed voor Pauw. Nu voor iets anders. Kan ik daarna slapen. Gaat toch nog snel. Ik ken iemand uit mijn omgeving die er veel langer over doet. En die heeft niet eens MS…

Lees hier de vorige blog van Nicole

Nicole kreeg op haar 40e de diagnose MS. Ze is gelukkig ondanks/met haar MS en blogt over haar leven met MS.