Zie je wel!

Ik ben Inge, 36 jaar en werkzaam als freelancer. De komende tijd zal ik af en toe voor de Hersenstichting bloggen over mijn slaapstoornis. Hopelijk zorgen mijn blogs enerzijds voor een gevoel van (h)erkenning bij andere mensen met een slaapstoornis en anderzijds voor meer begrip vanuit de omgeving en naasten.

Tijdens mijn studie merkte ik voor het eerst echt hoeveel moeite ik had met vroeg opstaan. Colleges en tentamens in de ochtend gaven me stress, omdat ik niet genoeg kon slapen. Ik ging vaak laat naar bed en sliep flink uit. Als ik eerder naar bed ging, dan duurde het uren voordat ik sliep. In je studententijd kun je daar nog redelijk mee wegkomen, zeker als je weinig colleges hebt, maar dan komt het werkende leven..

Compleet leeg

Toen ik tegen het einde van mijn studie mijn eerste echte baan kreeg en ik meerdere keren per week om half 9 op kantoor moest zijn, raakte ik al snel erg vermoeid. Mensen zeiden dat ik vanzelf wel zou wennen aan het nieuwe ritme. “Gewoon eerder naar bed gaan”. Maar zoals ik al vreesde: ik wende niet. Ik voelde dat er méér aan de hand was dan simpelweg te laat naar bed gaan. Toen ik meer dagen ging werken liep ik compleet leeg. In het weekend moest ik bijslapen en sliep ik vaak tot het middaguur om weer een beetje tot leven te komen. Los van de vermoeidheid had ik ook andere klachten. Ik was elke ochtend misselijk en had vaak het gevoel dat ik een kater had. Soms was ik duizelig. Ook had ik moeite met concentreren en was ik prikkelbaar. Alles wordt al snel te veel als je zo moe bent.

Huisarts bezoek

Over de jaren ben ik meerdere keren naar een huisarts gegaan, maar mijn klachten werden niet erg serieus genomen. “Als je moe bent, dan slaap je wel”, kreeg ik eens te horen, terwijl ik doodmoe was. Soms werden mijn klachten afgeschoven op stress. Had ik weleens meditatie of yoga geprobeerd? Ook kreeg ik eens spanningsremmers voorgeschreven in plaats van slaapmedicatie. Die hadden totaal geen effect op mijn slaap, wat voor mij opnieuw onderschreef dat er iets anders aan de hand was.

Slaaponderzoek, zie je wel!

Rond mijn dertigste was er eindelijk een huisarts die me serieus nam en een slaaponderzoek voorstelde. Ze waarschuwde wel: “Er komt eigenlijk zelden iets uit”. Maar bij mij kwam er wel degelijk iets uit! De aanmaak van het slaaphormoon melatonine komt bij mij te laat op gang, waardoor ik pas later kan slapen en dus ook wakker worden. Daarnaast bleek tijdens het onderzoek dat ik meerdere keren per uur (!) kort wakker werd. Hoewel het pittig was om te horen dat het een chronische aandoening is, was ik ook erg opgelucht: zie je wel, er is wel degelijk iets mis met me. Ik ben niet lui en ik zal niet vanzelf wennen aan een vroeger ritme.

Het beïnvloedt je leven

Een slaapstoornis beïnvloedt vrijwel alle aspecten van je leven. Om mee te kunnen draaien met kantoortijden moet ik ’s avonds op tijd medicatie slikken en rust nemen. Daarom kan ik als ik de volgende dag moet werken eigenlijk niets afspreken of gaan doen in de avond, omdat ik dan niet op tijd kan slapen en me de volgende dag ellendig voel. Ook moet in mijn planning altijd voldoende tijd zijn om op te laden. Daarnaast krijg je te maken met veel onbegrip.

Gelukkig zijn er ook dingen die je kunt doen (en laten) om beter om te gaan met een slaapstoornis en het bijbehorende gebrek aan energie. In mijn volgende blogs zal ik hiervoor ook tips geven, dus stay tuned!

Inge slaapt al jaren slecht. Pas na een jarenlange zoektocht werd duidelijk dat ze een chronisch slaapprobleem heeft. Met haar blogs vraagt ze aandacht voor dit probleem.