Voorstelrondje

Uit mijn werkzame leven en uit mijn studie ken ik de voorstelrondjes. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was had ik in gedachten al allerlei dingen bedacht en ook weer verworpen. Wat ga je eigenlijk zeggen over jezelf? Zeg je teveel, te weinig? Wat zeg je wel, en wat niet? Nu sta ik er weer voor: gaan bloggen voor de hersenstichting. Dat lijkt me gaaf maar dan is het wel zo netjes dat ik me eerst voorstel.

Ik ben Jankees Goud, 44 jaar, en geboren en getogen in Zeeland. Sinds 3 jaar woon ik samen met mijn geliefde op een boerderij op de Veluwe. Bij ons op het erf woont ook mijn schoonmoeder, en we hebben hier ook nog twee katten, kippen, schapen en momenteel ook lammetjes. Een heerlijke plek waar ik helemaal mezelf kan zijn en die me ook af en toe stevig confronteert met mijn grenzen. Wat ja, ik schrijf niet zomaar voor de Hersenstichting natuurlijk.

De val

Na een val op het ijs tijdens het schaatsen begin 2009 kreeg ik de diagnose “blijvend hersenletsel door trauma hoofd”. Dat was aan het eind van een revalidatietraject. “Je wordt maximaal nog tweederde van wat je was”, werd me gezegd. Dat had ik op mijn werk al gemerkt; ik was eerstverantwoordelijke in een verpleeghuis. Met horten en stoten bleef ik proberen de ballen in de lucht te houden. Naast werk had en heb ik een relatie, hobby’s, een sociaal leven, studeerde ik (en nog steeds) Cultuurwetenschappen dus dat was een hele uitdaging. Die uiteindelijk dus niet zo goed uitpakte.

Naast de arbeidsmarkt

Om kort te gaan sta ik sinds ruim 5 jaar naast de arbeidsmarkt. Heel lastig af en toe, het geeft me het gevoel dat de wereld door gaat en dat ik vanachter glas moet toekijken. Maar ik ben aan het ontdekken dat er meer vormen van zingeving mogelijk zijn dan een betaalde baan. Mijn droom was altijd dat ik een warm huis zou hebben waar mensen zich welkom voelen. Dat is gelukt ( maar er moeten ook weer niet teveel mensen komen en niet te lang blijven, iets met energie enzo…)

Ik heb het gevoel dat de klok veel sneller gaat dan vroeger en ik ga juist veel langzamer dus ik moet kiezen wat ik wel en niet wil en kan doen. En ik kan helemaal niet kiezen! Dus overkomt het me nog steeds heel regelmatig dat ik achteraf denk: o ja. Dat was best veel. Teveel. Maar toch. Ik leer het steeds een klein beetje beter, dat kiezen. Want het betekent niet dat je minder gelukmomenten hebt. Ze komen alleen op een andere manier, en ze zitten in een klein hoekje. Je moet ze ook leren zien. Was dat een slogan van de regering? Een leven lang leren? Ik doe mee…! Met deze blogs hou ik jullie op de hoogte hoe goed dat lukt!