Zesde (t)huis

Als je bij ons naar binnen had gekeken, was je misschien wel jaloers geworden. Gezellig aan de eettafel met kaarsjes aan. Het beeld zoals ik gewenst had.

Maar ik ben die avond enorm geschrokken. Het onbekende, vijfjarige jongetje, dat nog geen uur bij ons in huis was, vroeg: “Papa, mag ik ook iets?” Het woordje ‘papa’ en de vanzelfsprekendheid waarmee hij het zei, gaven me rillingen van top tot teen. Die ochtend wisten we nog niet eens dat hij bestond!

Ik was in de middag gebeld met de vraag of we plek hadden, voor een paar dagen. Hij moest per direct uit zijn huidige pleeggezin vertrekken. Zijn pleegvader bracht hem. Hij waarschuwde: “Zorg dat zijn kamer leeg is, hij sloopt de hele boel. Hij is agressief!” Daarna mompelend achter zijn hand: “Het was bijna verkeerd afgelopen. Dat arme joch kan er ook niks aan doen, heel triest… Jullie zijn z’n zesde huis.”

Hij veroverde mijn hart

Help, wie hadden wij in huis genomen?! Het opvallende gedrag op die avond, had ik nog nooit gezien. Ik prentte het me goed in, voor het geval ik nog van hem zou gaan houden en ‘verleid’ zou worden om hem bij ons te laten opgroeien.

Er verstreken maanden van zoeken naar het beste huis. Maanden waarin het jongetje groeide en jawel… mijn hele hart veroverde. Hij heeft werkelijk niks kapot gemaakt en van agressie was geen sprake. Sterker nog: we waren blij als hij een keer boos was. Waarom nog zoeken? Hij hoort hier! En zo gebeurde het.

Diagnose

Onze pleegzoon woonde ruim twee jaar bij ons, toen ik eindelijk herkende wat er over hem gezegd en geschreven was. Er gingen dingen stuk, hij werd agressief en ook ik vroeg me af of wij dit wel konden volhouden. School begreep hem niet en hij liet altijd een ander beeld aan de buitenwereld zien dan thuis.

Ik dook het internet op nadat een kennis vroeg of hij geen FASD zou kunnen hebben. Whoo… waarom had ik dit niet eerder gezien?! Er volgde een afspraak in het ziekenhuis. Ook zij zagen reden om verder te onderzoeken. Er was nog maar één ding nodig: toestemming van zijn ouders.

In een volgend blog delen we hoe het verder ging…

Karin en Klaartje zijn twee bevlogen pleegouders die heel ver bij elkaar vandaan wonen maar aan een half woord genoeg hebben. Zij delen graag verhalen vanuit verschillende gezinnen via hun Instagrampagina. Verhalen die je niet zo snel hoort op het schoolplein of een verjaardag. Om ieders privacy te waarborgen zijn de verhalen anoniem.