Accepteren

Als je met mensen praat over wat je overkomen is, dan zeggen ze vaak dat je het moet accepteren. Maar wat betekent accepteren? Het betekent: het goed vinden; ermee tevreden zijn; aannemen. Veel mensen zeggen dat ze hun beperkingen geaccepteerd hebben. Betekent dit dan dat ze het goed vinden dat ze een NAH hebben? Dat denk ik niet. Ik denk dat de betekenis in dit geval anders is en dat ze ermee willen zeggen dat ze met hun beperkingen om kunnen gaan en tevreden zijn met hun leven zoals het nu is. Dat is heel wat als je voor je NAH een ‘normaal’ leven had. Dat is een proces dat jaren kan duren.

Het is moeilijk voor veel mensen om begrip te hebben voor getroffenen die het (nog) niet kunnen accepteren. Medelijden kun je krijgen, maar begrip krijgen is iets anders. Pas gaandeweg het proces, als je zelf merkt dat het stapje voor stapje beter gaat, krijg je meer zelfvertrouwen en ga je het weer positiever zien. Je moet leren om naar de mogelijkheden te kijken en niet naar de onmogelijkheden. Maar dat is moeilijk als je steeds tegen dingen aanloopt die niet meer gaan. Het geeft een heel erg goed gevoel als je zelf een oplossing bedenkt voor iets wat onmogelijk lijkt, bijvoorbeeld hoe je wel zelf je boodschappen kunt doen of je veters kunt strikken.

Door omstandigheden moest ik een jaar na mijn cva, alleen gaan wonen. Daar was ik heel bang voor, maar achteraf gezien heeft het me zoveel goeds gebracht. Ik moest wel oplossingen gaan bedenken omdat er niemand in huis was om te helpen. Dat het me lukte om helemaal zelfstandig te wonen en voor mijzelf te zorgen, dat heeft ervoor gezorgd dat ik uiteindelijk geaccepteerd heb wat mij overkomen is. Maar ik ben nu wel bijna 6 jaar verder. Het kost veel tijd, heel veel geduld, heel veel doorzettingsvermogen en veel moed om zover te komen.

Tegen iedereen die nu in dat proces zit, wil ik zeggen: ‘Ga ervoor, het is het waard!’ Je verliest soms wat, maar uiteindelijk vind je jouw nieuwe ik en die mag er zijn. Doordat mensen niet meer willen horen hoe moeilijk het allemaal is, verlies je ‘vrienden’ en soms zelfs je levenspartner. Het geeft steeds weer enorm veel verdriet als je iemand kwijt raakt en dat bevordert het acceptatieproces niet. Daarom wil ik hier aandacht voor vragen bij alle mensen die te maken hebben met iemand met een NAH. Een familielid, vriend of collega, vraag ik om begrip en geduld. Begrip, omdat de weg naar die acceptatie lang is en geduld, omdat het lang kan duren. Als er begrip zou zijn, dan zou de weg naar acceptatie korter worden.

Irma

Lees hier de vorige blog van Irma

Bij Irma werd eind 2009 een meningeoom (een gezwel/tumor dat uitgaat van het hersenvlies) ontdekt en werd daaraan geopereerd. Helaas kreeg zij de dag na de operatie een beroerte. Ze raakte halfzijdig verlamd. Een lang jaar van revalideren volgde. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.