Afspraak, geen therapie

Na drie zinnen valt de huisarts mij al in de rede; ‘begrijp ik het goed?’ vraagt hij dan. Ik val stil en kijk hem aan. ‘Ja, dat klopt’, geef ik aan en op dat moment voel ik mij al zo serieus genomen. Hier wordt naar mij geluisterd!

Het zal je maar gebeuren om in de herfst van je leven een huisarts tegen te komen die mij kan volgen. Als het busy is in the headquarters (mijn brein) ga ik voor een gestructureerd gesprek bij de huisarts langs.

Als fulltime ADHD’er heb je af en toe een psycholoog nodig, zeker als je basis niet zo stevig is.
Als je met een psycholoog praat, ben je in therapie. Als je met de huisarts praat, heb je gewoon een afspraak met je huisarts. Kijk, dat klinkt voor mij zo veel prettiger!

Op tijd

Het is alleen zaak om op tijd te komen en niet als de headquarters al overloaded zijn. Dat hebben we afgesproken.

Punt is ook dat de wachtkamer redelijk gevuld is en ik in steno mijn verhaal begin voor te bereiden. Ik moet er niet aan denken dat door mijn schuld het spreekuur uitloopt.

Kortom, dit keer kom ik als een kip zonder kop de spreekkamer binnen, vraag of ik al mag beginnen en denk het even snel te vertellen, zodat mijn hoofd wat leger wordt.

Op de fiets naar huis bedenk ik dan ‘stel dat iedereen zo vol energie zijn spreekkamer binnenkomt? Dat moet je toch ook maar kunnen opvangen’. En dan bedenk ik me ineens, ‘er was geen muziek in de wachtkamer’. Er klinkt altijd heel depressieve klassieke muziek in mijn gevoel en als ik dan geroepen wordt ben ik al zo depri dat ik als een mak lammetje meeloop en rustig mijn verhaal doe. Tenminste, in mijn ogen dan, want waarschijnlijk vraag ik nog steeds energie maar dan zonder schuldgevoel.

Als ik weer een afspraak maak, zal ik maar vragen of de muziek in de wachtkamer aan mag.

Pip

Lees nu de vorige blog van Pip