Baardmannen in actie

Het is september 2019 wanneer ik een Facebook bericht langs zie komen. Vijf mannen, met baarden, gaan een rondje om Nederland rennen. Vet! Wie zijn dat dan? 

Via het bericht kom ik uit bij de website en zie dat ik drie van de vijf heren ken. We hebben dezelfde hobby, namelijk, rennen met obstakels. Nee, we nemen de obstakels niet mee, we moeten ze bedwingen. We kennen elkaar met name van Strong Viking, waar we allemaal nagenoeg elke editie te vinden zijn. 

Ik klik op de like knop van hun pagina en zie gedurende de komende maanden meer berichten langskomen over trainingen en het gezamenlijke doel. Dat doel. Dat spreekt me wel aan. 

Depressie en burn-out

Ze willen geld ophalen voor de Hersenstichting zodat er meer onderzoek naar depressies gedaan kan worden en, het is de bedoeling awareness te creëren voor depressies en deze bespreekbaar te maken. 

Medio 2018 heb ik zelf met een burn-out gezeten en dankzij praten, praten en praten met mijn lieve vrouw kwamen we hier samen uit. Ik weet dus hoe belangrijk een goede achterban is wanneer je hieruit wilt komen. 

De maanden gaan voorbij, Corona komt en Rondje Nederland van Beards4Life moet helaas verzet worden naar 2021.  

Baardje

Omdat mijn haar op mijn hoofd steeds dunner wordt, besluiten mijn vrouw en ik dat ik een baardje laat staan en het bovenop kort houd. We zien toch niemand, behalve het eigen gezin, dus, mocht een bijna kaal hoofd en een baardje niks zijn, dan is er niemand anders die daar last van had.  

Ondertussen loop ik rustig mijn halve marathons op zondag, sporadisch, extreem lange afstanden met mijn maatje Remco onder het mom “Ons Speciaaltje”. Ik geniet van die trainingen en het samenzijn met de weinige mensen die ik zie buiten mijn gezin om. 

Mijn baardje, die blijft staan. We zijn er aan gewend. 

Nieuwe baardman

Dan lezen we in december dat het team door omstandigheden op zoek is naar een nieuwe baard. Mijn vrouw grapt dat dat misschien wel iets voor mij is, maar, ik moet er niet aan denken! Wat een afstand, wat een opgave, dat kan ik toch nooit?! 

Dan, begin januari 2021, gaat de telefoon. Het is René Laenen. Ze zijn nog op zoek naar een baard om het team weer compleet te maken.  

“En dan bel je mij?” 

René: “Ja, dan bel ik jou. Met de afstanden die jij loopt, moet je dit kunnen met wat extra training.” 

We zitten een tijd aan de telefoon en ik besluit hier over na te denken. En ik moet het natuurlijk samen met mijn vrouw beslissen. 

De dagen daarna hebben we het er veel over. Het is natuurlijk niet alleen voor mij een opgave, maar ook voor mijn gezin. Ik zal één volle week weg zijn wanneer we gaan rennen, er zal extra getraind moeten worden, we zullen zaken moeten afstemmen. En, niet in het minst, er moet een support crew komen. Mensen die er voor zorgen dat ik gedropt wordt waar ik start, me ophalen waar ik klaar ben, zorgen voor eten, drinken, me een schop onder mijn kont geven wanneer ik niet (genoeg) wil eten. 

We denken er gezamenlijk over na, laten de kinderen hun inbreng hebben en besluiten samen dat we dit gaan doen. 

De mannen worden ingelicht en het team is weer compleet. 

De eerste tocht; 60 kilometer!

Al meteen in januari is het raak. René en ik gaan samen de route van Venlo naar Vlodrop verkennen. 60 kilometer door Limburg in de koude, over mooie fietspaden en, had ik al gezegd, 60km! 

We worden afgezet in het laatste weekend van januari af en we worden aan ons lot over gelaten. Wij gaan fietsen en hardlopen. Het is steeds maar 5km en dan wisselen. In mijn hoofd denk ik “Iedereen met een beetje training kan 5km hardlopen of fietsen.” Het blijkt dat dat zinnetje niet alleen in mijn hoofd zit, maar hardop wordt gezegd. Later zal blijken dat deze uitspraak vaak tegen me gebruikt zal worden… 

De verkenning gaat goed, maar ik ga te snel. We komen na 5:43 uur in Vlodrop aan. Dit is zo’n 17 minuten te vroeg. Mijn snelheid moet dus omlaag. 

De andere baardmannen en de support-crew

Er volgen nog vele trainingen waarbij we elkaar uiteindelijk allemaal ontmoeten en zo leer ik ook de baardmannen Ritchie en Frank kennen. Ik wist wie ze waren, wat ze deden, maar tot een echt samenzijn was het nog nooit gekomen. 

We hebben een super groep mensen hier samen. Niet alleen de mannen om mee te lopen, maar misschien nog wel meer, onze support-crew (onze vrouwen) die straks één week lang deze van alles moet pikken van ons. Wat een toppers! 

Ik kijk uit naar de week die we voor ons hebben. Realiseer me dat deze killing gaat worden en dat ik echt moet kunnen bouwen op de andere vier. Nou, dat gaat wel lukken. Ik heb er alle vertrouwen in en we zien elkaar weer bij de finish! 

De baardmannen Ritchie, Maarten, Paul, Frank en René willen vanaf 16 juli 2021 een rondje om Nederland gaan rennen (1600 kilometer!) om aandacht te vragen voor mensen die worstelen met een depressie en om geld op te halen voor de Hersenstichting.