Duizend en één hobbels

Ergens eind vorig jaar heb ik het ‘wilde’ plan om mijn verjaardag in Marrakesh te vieren, want ik wens letterlijk mijn grenzen te verleggen. En Marrakesh hangt in de lucht. Ik stel het mijn partner voor en hij reageert meteen enthousiast. Dat is hobbel één. Op naar hobbel twee, mijn neuroloog. Tijdens een eerder consult vertelde hij ondubbelzinnig dat ik bij vliegreizen langer dan vier uur bloedverdunners moet spuiten. Ik zie mij al bij aankomst uitleggen waarom ik injectienaalden in mijn handbagage heb. Daarnaast weigert mijn rechterhand regelmatig dienst. Mijn partner zet de spuiten met alle liefde, net als zeven jaar geleden, vier maanden lang, twee keer per dag, ik heb er mijn buik wel vol van. Tijdens het polibezoek in december begin ik over mijn plan. In mijn gedachten vraagt hij zo “en mevrouw Boumans, vindt u dat nu wel verstandig?” Gelukkig reageert hij enthousiast en vertelt dat hij binnenkort zelf met zijn gezin afreist naar Marokko. Ik vraag hem naar de benodigde inentingen en vertel dat ik erg opzie tegen het spuiten van de bloedverdunners. “Zijn er andere mogelijkheden?”, vraag ik. “Ja, die zijn er wel, bloedverdunners slikken”. Meteen ‘duikt’ hij de computer in, belt met de ziekenhuisapotheek en schrijft vervolgens een recept uit.

Eerste hobbels zijn genomen

Zo, de eerste hobbels zijn genomen, nu de volgende, hoe kom ik prikkelarm in een vliegtuig? En wat is wijsheid qua planning? Na wat rondsnuffelen op het internet en grasduinen in de aangeschafte reisboeken, opper ik dat het wijs is om een reisprofessional in te schakelen. Ik beschrijf mijn wensen, 1000-en-één-nachten, adembenemende paleizen, musea vol kunstschatten én de Majorelletuin. De amateur-touroperator bespreekt mijn wensen én mijn beperkingen met de dame van het reisbureau. Ondertussen regel ik een prikafspraak bij het plaatselijke ziekenhuis. Omdat ik, en mijn secondant, vergeten zijn of een inenting tegen rabiës noodzakelijk is, mail ik mijn vraagbaak. Zijn antwoord is helder, inenten bij reizen naar afgelegen gebieden, oppassen met zwerfdieren en niet met dieren knuffelen. Bij dat laatste advies schiet ik in de lach en kijk naar mijn zeer bereisde pluche nijlpaard.

Wanneer de vertrekdatum nadert zie ik weer hobbels ontstaan. Hoe voorkom ik complete overprikkeling in een onbekend land, waar de gezondheidszorg op een ander niveau staat dan in Nederland? Mijn reisgenoot begrijpt mijn angsten en strijkt mijn denkbeeldige hobbels weer glad.

Zo komt het dat ik halverwege maart, gewapend met een geluiddempende koptelefoon en een zonnebril, na ruim vijfeneenhalf jaar weer in een vliegtuig stap. Door de reisbegeleiding supersnel, in een rolstoel, langs de beveiliging & douane geloodst.

Memorabele verjaardag

De dag zelf is er één in het rijtje van memorabele verjaardagen in onder andere Malakka, Melbourne en Miami. Zon, sightseeing én zalig eten. Na mijn noodzakelijke siësta bekijken we met een gids een prachtig paleis, de Mellah (de Joodse wijk) en de o zo gewenste blauwe tuin. Naast de boeiende verhalen bewijst onze gids zijn toegevoegde waarde betreffende de wachtrijen. Ondanks de chaos in de medina voel ik mij er meteen thuis, alsof ik hier eerder ben geweest. Mijn angsten waren onterecht. Sterker, de geuren en kleuren doen mijn zintuigen goed. De langs scheurende brommers, fietsers, kartrekkende ezels en roepende handelsmannen in de smalle steegjes van de rode stad doen mij weinig. Verbazingwekkend, want sinds mijn niet-aangeboren-hersenletsel heb ik altijd tijd nodig om te ‘landen’ in een nieuwe omgeving. Zelfs mijn koptelefoon heeft vakantie. Zou er dan iets zijn van een eerder leven? Wellicht. Rustig laveer ik verder door de medina, de kuilen in de weg en andere hobbels op de straat ontwijkend.

Tijdens deze ontdekkingstocht droom ik van een nieuwe reis naar dit grote continent, waarbij maar één wens centraal staat, het fotograferen van de gevaarlijkste levende hobbel van Afrika, het door mij zo geliefde nijlpaard.

Elisheva

Lees hier de vorige blog van Elisheva

Elisheva heeft in 2011 niet-aangeboren-hersenletsel opgelopen als gevolg van een Sinustrombose met hersenbloeding. Ze wil met haar blogs graag andere mensen hebben met het verwerken van een vergelijkbare traumatische gebeurtenis. Columns van andere mensen hebben haar namelijk ook geholpen!