Een landing op mijn hoofd

Ik ben Lottie van Starkenburg, ik ben 42 jaar en deel mijn leven met Paul en onze kinderen van 8 en 13 jaar. 23 jaar geleden viel ik van mijn fiets en landde op mijn hoofd. Een ambulance bracht me naar het ziekenhuis. Vijf uur lang kon ik geen enkele informatie vast houden. Afwisselend vroeg ik mijn ouders waar ik was en vertelde ik hen dat mijn tanden stuk waren. Steeds in dezelfde woorden, steeds met dezelfde reactie: “Nou ja, verdient die tandarts ook eens iets aan mij!”.

Herstel

Nazorg bestond in die tijd niet. In de ontslagbrief staat dat in dezelfde zin “zware hersenschudding” en “kon in goede conditie het ziekenhuis verlaten”. Ik herinner me alleen dat ik aan de arm van mijn moeder van de auto naar huis schuifelde. De eerste dagen werd ik al dizzy in mijn hoofd van een bezoek aan het toilet. Het duurde tien dagen voor ik de kop van de krant kon lezen zonder duizelig te worden.

Na drie weken pakte ik mijn studie weer op met drie keer per dag tien minuten studeren. Meerdere denkstappen achter elkaar vasthouden – na tien minuten was ik op. Het studentenleven moest nog wachten.  Twee maanden lang sliep ik twaalf uur per nacht. Sporten dan? Toen ik weer kon fietsen dacht ik ook te kunnen hockeyen. Na vijf minuten zat ik kotsmisselijk langs de kant. Nooit geweten dat ooghandcoördinatie zo hard werken is.

Zes maanden had ik elke dag hoofdpijn. Maar ik ging vooruit! Elke week een beetje beter. Tot uiteindelijk alleen mijn geheugen nog merkbaar minder was. Ik heb van alles geprobeerd maar uiteindelijk moest ik toegeven: dit is blijvend.

Blijvende schade

Dat er meer blijvende schade was, had ik aanvankelijk niet in de gaten. Jaren later kwam ik via mijn werk in aanraking met mensen met ernstig niet aangeboren hersenletsel. Toen viel het kwartje bij mij: die gevoeligheid voor licht en geluid, die heb ik ook!

Waarom merkte ik dat niet eerder? Ik was er niet op bedacht. Niemand had me dit verteld. En ik denk dat de eerste jaren na het ongeluk mijn omgeving relatief gunstig was. Op een universiteit zijn er weinig prikkels en kun je rustig werken. Kinderen, kantoortuinen, treinen – dat is andere koek waar ik pas later mee te maken kreeg.

Het inzicht dat licht en geluid me veel energie kosten heeft me geholpen. Ik begrijp nu wat er mis is, en kan daar beter op inspelen. Daar ben je nooit mee klaar. Deze beperking pakt in elke levensfase anders uit. Ermee leven is een voortdurende afstemming op nieuwe situatie.

Energiebeperkingen

Het bleef niet bij een val van mijn fiets. Op mijn CV als patiënt staan inmiddels vijf chronische aandoeningen en enkele tijdelijke. Allemaal hebben ze een ander effect op mijn energie. Die combinatie heeft me unieke inzichten gebracht over energiebeperkingen en hoe je daarmee goed kunt leven. Ik schreef er een boek over: Energiek leven. Voor Hersenstichting blog ik over voluit leven met energiebeperkingen.

Lottie viel jaren geleden van haar fiets en belandde op haar hoofd. Door hersenschade, in combinatie met nog een aantal chronische aandoeningen, heeft ze nog steeds last van overprikkeling en energiebeperkingen. Ze schreef hierover het boek Energiek Leven.