Onmacht

Eenmaal aangekomen in Nederland werd mijn moeder direct doorgestuurd naar de intensive care. Dit omdat ze nog steeds in coma lag, en beademt werd door middel van een tube – een soort buis waarmee mijn moeder kunstmatig zuurstof kreeg toegediend. Vanwege een resistente bacterie die mijn moeder ‘mee had genomen’ uit het ziekenhuis in Bodrum, een BMRO-bacterie, was ze in isolatie opgenomen. Wij mochten haar dus alleen zien onder de voorwaarde dat we beschermingsmateriaal aantrokken; denk dan bijvoorbeeld aan een plastic schort, handschoenen, mondkapje en een netje voor je schoenen en voor op je hoofd. Zo snel als mogelijk was, mochten we – weliswaar niet allemaal tegelijk – langskomen bij mijn moeder. En dat vond ik eng. Ik durfde dan ook niet naar binnen toe.

Bang

Een IC-verpleegkundige zag mij voor het raam van de kamer van mijn moeder staan. Bang, niet zeker of ik dit aan kon zien. Ik keek om en ze keek me aan. Ik zag medelijden in haar ogen. Ze probeerde me gerust te stellen en daardoor vond ik de kracht om naar binnen te gaan.

Overal om mijn moeder heen klonken piepjes. Ik herkende haar gezicht, maar dat was ook het enige; de rest van haar lichaam zag er anders uit. Anders door het ‘ziek zijn’, het leek haast niet ‘bij haar’ te horen. Toch was ik enigszins opgelucht haar weer te zien, want ik was blij dat ze weer hier was. In Nederland. Dichterbij ons.

Medium care

Na drie weken op de IC doorgebracht te hebben, werd mijn moeder overgeplaatst naar de medium care afdeling. Dat was voor ongeveer een maand. Ze lag nog steeds in coma, en dat baarde ons best zorgen. Dat was een onzekere tijd, want geen enkele uitkomst was ons beloofd. Of ze weer bij zou komen of juist niet; we wisten al die tijd niets. Thuis heerste er verdriet en een gevoel van onmacht over de situatie, maar ondanks dat bleef alles doorgaan. En je wilde je leven bijhouden. Mijn broer, broertje en ik bleven naar school gaan, en daarnaast zag ik ook vriendinnen en deed ik af en toe wat leuks. Alles wat een afleiding was, trok ik naar me toe. Dit was fijn, want zo hoefte ik niet altijd bezig te zijn met wat mijn moeder was overkomen, maar achteraf gezien leek het meer op een vlucht.

De moeder van Esther kreeg in 2013 op vakantie een hersenbloeding. Esther wil met haar blogs iets betekenen voor kinderen die een ouder hebben met NAH. Ze wil het onderwerp bespreekbaar maken, want ook voor deze kinderen is het heel moeilijk.

Lees hier de vorige blog van Esther