Op reis met epilepsie

Over een weekje is het zover en vlieg ik naar Costa Rica. En dat vind ik nogal ‘spannend’ zoals mijn zoontje zou zeggen. Ik gooi mezelf in het diepe. Dat is een beetje hoe ik het ervaar. Iets doen zonder de uitkomst te weten. 

Waarom? Omdat ik graag wil weten hoe ik zo’n ervaring vind. Of beter gezegd, beleef. Wat wel voor me werkt en wat niet. Om het toch een beetje met een ontspannen gevoel aan te gaan, bereid ik mezelf goed voor. 

Allereerst heb ik een organisatie opgezocht die het ‘aandurfde’ om met mij op (groeps)reis te gaan. Die vond ik na wat gesprekken bij FOX. Niet mijn voorkeursorganisatie, maar wel een organisatie die de boel goed geregeld heeft. Sterker nog, ik proef iets van zorg voor mij. En dit ontroerd mij enigszins. Ik verwacht het niet. Tot dusver is mijn indruk van hen dus erg positief te noemen. 

Op reis zonder kind

Mijn zoontje Luuk blijft thuis. Voor mij een erg voor de hand liggende beslissing. Wel een waar ik de nodige onbegrip bij ervaar. Want bijna 3 weken zonder kind, wie doet dat? Of eigenlijk wil dat? Ik. Ik betrap me erop dat ik mezelf in mijn standaard praatje over Costa Rica al snel kom tot dit punt. Op reis zonder kind. Om de ander te laten weten dat ik een goede moeder ben. Bizar eigenlijk want dat weet ik zelf allang. 

Bepaalde keuzes zijn voor mij heel makkelijk omdat sommige dingen gewoon op dat moment niet haalbaar zijn en daar draag ik de consequenties voor. Ook goed omgaan met je aandoening. Dragen van gevolgen voor iets. Mogelijk ga ik hem enorm missen en hij mij. Ik red het wel weet ik. En hij is in goede handen, daar heb ik namelijk voor gezorgd. Ook dat hoort bij een goede voorbereiding van een reis. 

De voorbereidingen

Ook de praktische zaken dien ik te regelen alvorens ik op reis kan: medische verklaringen voor epilepsie (langs ministerie en rechtbank) en mijn NVS, voldoende medicatie, personeel vlucht inlichten, groep (inclusief begeleider) inlichten, geneesmiddelenpaspoort, mobiliteitsverklaring tekenen (regels die ik met Fox heb opgesteld inzake mijn epilepsie) om zo maar eens wat te noemen…

Naast de praktische zaken heb ik ook met de reisorganisatie afgesproken dat ik op een eigen kamer zal verblijven en voor zon 50% zal deelnemen aan de excursies. Sommigen excursies (raften bv.) lijken mij niet zo verantwoord en laat ik schieten, omdat ik naast al het socializen en de activiteiten ook voor voldoende rustmomenten wil hebben tijdens de reis. 

Trots

Af en toe denk ik, pff wat een gedoe. Maar nu ben ik er. I did it!! En dat maakt me dan weer trots. Op mezelf ja. Dat ik zoiets doe. Zonder echt te weten of het me gaat bevallen. In het diepe duiken om weer te weten waar mijn grenzen eigenlijk liggen. Want weet je dat, dan ligt de wereld aan je voeten 🙂 

Vera 

Vera heeft van kleins af aan aanvallen van epilepsie en nog steeds komen ze dagelijks voorbij. Ze is oprichter van Stichting VeraVitaal Foundation en schrijft graag over haar leven. Ook is zij actief op Facebook.