Show-stopper

Begin mei was mijn verjaardag. Mijn verjaardag is altijd 1 van die momenten dat ik stil sta bij wat ik al bereikt heb in mijn leven, wat (nog) niet, wat ik wil en waar ik dankbaar voor ben. Je bent vast niet verrast als ik zeg dat ik had gedacht dat mijn leven er anders uit zou zien op dit punt.

Bulldozer

Ik was net 25 toen mijn leven een andere wending kreeg, er een bulldozer dwars doorheen reed. Net op het punt dat ik wist wie ik was, mezelf accepteerde en wist wat ik wilde met mijn leven. Ik had dromen – gewone meisjesdromen en plannen en was ambitieus die te bereiken.
Toen ik op de middelbare school zat heb ik een aantal flinke domme keuzes gemaakt waar ik mij op deze dag nog voor schaam. En later op de beroepsopleiding had ik gewoon pech en ging het ook met vallen en opstaan.
Nu was het mijn tijd om te schitteren. Ik wilde trots kunnen zijn op mezelf, maar ik wilde vooral mijn ouders en mijn broers trots maken.
Net toen ik dacht alles op orde te hebben overkwam mij deze neurologische poespas. Ofwel ellende. Ik moest mezelf weer opnieuw uitvinden.

Overlevingsmodus

Ik heb overlevingsmodus inmiddels aardig onder de knie. Nu is het weer tijd om te leven in plaats van geleefd worden.

2020 zou mijn jaar worden. Het jaar dat ik mij zou herpakken en mijn ‘come back’ zou maken. Wel met wat aanpassingen hier en daar natuurlijk, maar opgeven is er nooit bij geweest. Er lijden meerdere wegen naar Rome. COVID-19 is alleen een beetje een pretbederver en dwarsligger.

30 jaar

Ik ben dit jaar 30 geworden. Ondanks ik niet ben waar ik wilde zijn, probeer ik het 30 zijn te omarmen. Tot mijn 26e vond ik het niet erg ouder te worden, maar door de huidige situatie voelde elk bijkomend levensjaar als een jaar dat ik had gefaald. Een jaar dat ik kon optellen bij de jaren dat ik mijn leven niet nuttig had besteed. Mijn leven was geheel tot stilstand gekomen in mijn beleving.

Ik ben soms jaloers op anderen ondanks ik iedereen ook zijn succes en geluk van harte gun. Ik had bijvoorbeeld ook graag een mooi huis (samen) gehad of zwanger willen zijn van mijn eerste kindje. Helaas, zit dat laatste er voorlopig niet in of misschien wel nooit. Door mijn welzijn of omdat wij natuurlijk anders besluiten.

Met de medicatie die ik nu gebruik kan het kind op verschillende manieren geschaad worden. Kans op allerlei aandoeningen is groter, maar hoogst waarschijnlijk zal het vruchtje zo misvormd zijn dat het niet overleefd of dat de zwangerschap afgebroken moet worden. Medicatie wisseling is tot nu toe nog geen succes geweest.

Overwinning

Afgelopen jaren zijn voor mij een groot litteken die ik eerst ervoer als verminking. Nu zie ik het steeds meer als een overwinning. Een erfstuk van overleven.

30 is maar een nummertje en hopelijk heb ik nog maar 1/3 van mijn leven er op zitten. Ik ben nog te jong om de hele tijd het gevoel te hebben dat ik tijd tekort kom en van alles mis. Ik moet stoppen met mezelf te vergelijken met anderen. Ik heb een eigen verhaal en tijdlijn. Ik moet loslaten hoe ik dacht dat mijn leven zou zijn. Mij meer richten op mijn successen, hoe klein dan ook. Ook die verdienen het om gevierd te worden.

Lees hier de vorige blog van Aniek