The Truth Sets Free

Hoewel 2020 een vliegende start heeft gemaakt, lopen mijn blogs achter. Voor mijn laatste verhaal reisde ik anderhalf jaar terug in de tijd. Naast dat ik het moeilijk vind om te schrijven over iets waar ik middenin zit, wil ik het ook graag positief houden. Dat lukt niét als ik opsom wat mij blijft overkomen. Dan zou het van depressies op burn-out op nieuwe hersenbloedingen gaan. Dus af en toe een blogje tussendoor, over iets wat mij nu bezighoudt.

Eerlijker zijn

Het nieuwe jaar is begonnen en ik ben dus al maanden enthousiast aan het brainstormen voor goeie voornemens. In mijn journal maak ik er een mooie pagina van. Dit jaar staat er eentje bovenaan: Eerlijker zijn.

Kwetsbaarheid is namelijk iets moois! Iets om te omarmen. Als je wel eens een boek leest van Brené Brown, weet je dat mensen je sneller vertrouwen als je ook je onzekerheden toont. Nou kan ik niet heel veel voor mezelf houden: Als ik boos ben komt de stoom uit mijn oren en wat niet te zien is, floep ik er zelf wel uit.

Maar de afgelopen jaren ben ik over één ding niet helemaal eerlijk geweest: hoe ziek ik eigenlijk ben. Sterker nog, ik sjoemel zelfs als ik vertel hoe lang mijn hersenbloeding geleden is. Hoe meer tijd verstreken, hoe definitiever het wordt. 25 november was het drie jaar geleden en mijn leven is nog steeds een puinhoop. Of op z’n minst een vriendelijke chaos. Dat ik nog steeds geen balans heb gevonden waarin ik wél doe wat ik leuk vind en niét ziek wordt, is pijnlijk. Soms te pijnlijk om hardop te zeggen.

Maar niet helemaal eerlijk zijn geeft ook problemen. Dan zet ik mezelf op een eiland, niet verbonden met de rest van de (studenten) wereld. Weinig weten hoe afgelegen mijn eiland eigenlijk is, omdat ik dat dus maar half vertel. 

Daarom mijn voornemen om eerlijker te zijn. Geen dingen mooier maken dan ze zijn, geen smoesjes bedenken als ik te moe ben en ga zo maar door. Mocht ik er dan achter komen dat het niemand een cavernoom interesseert dat ik voorlopig nog ziek ben, of dat ik er maandelijks meer boeken dan bieren door heen jas, geeft dat alleen maar extra zelfvertrouwen.

Én wanneer ik dan in de toekomst deze balans gevonden heb, en voldaan naar de finish ren, is het geen geheim van hoever ik ben gekomen. Misschien, heel misschien,  juichen de mensen aan de finish dan zélfs iets harder.

liefs, 

Barbara

Lees hier de vorige blog van Barbara

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Mogelijk nog één 6 weken daarna. Zij wil met haar blogs graag vertellen hoe het met haar gaat, wat een nasleep van zo’n trauma met je doet, wat voor bijzondere momenten het oplevert, wat je ervan leert, hoe ongelofelijk zwaar het kan zijn maar oók wat het je kan brengen.