Vooruit

Nadat mijn moeder na 10 maanden weer thuis kwam, voelde het wat vreemd, maar wel weer als compleet. Het was fijn dat ze er weer was, maar tegelijkertijd was het moeilijk en ook confronterend om te zien dat ze zo hulpbehoevend was geworden. Er was een traplift geïnstalleerd in ons huis en een aangepaste douche, wat ervoor zorgde dat het huis toegankelijk was voor mijn moeder. Ook kwam er elke ochtend thuiszorg bij ons langs om mijn moeder te ondersteunen bij het opstarten van de dag. In het begin was het wennen voor ons om elke dag een vreemd iemand over de vloer te hebben, maar gek genoeg wende het wel, op den duur. Ik merkte vaak dat mensen van de thuiszorg ook geraakt waren door het verhaal van mijn moeder en wat ons, als jong gezin, allemaal was overkomen.

Afasiecentrum

Mijn moeder ging en gaat nog steeds elke week naar een Afasiecentrum in Capelle aan den IJssel. Om even uit te leggen wat afasie precies inhoudt: afasie is een taalstoornis, die bij mijn moeder zich uitte op de gebieden spreken, taalbegrip, lezen en schrijven. Dat is een gevolg van haar NAH. In dat Afasiecentrum waren logopedisten die haar weer leerden praten, aangezien dat vanaf het begin al het grootste struikelblok was voor haar, maar ook voor ons. Het niet kunnen praten bracht mijn moeder veel frustratie en verdriet. Want: mijn moeder begreep én begrijpt alles van wat we tegen haar zeggen, maar kon niet altijd naar eigen willen reageren.

Nu, acht jaar later, heeft mijn moeder ontzettend grote stappen gemaakt op dit gebied. Ze kan nu volledige zinnen spreken, maar je hoort nog wel dat ze afasie heeft en nog veel naar woorden moet zoeken. Ook kost het praten haar nog steeds moeite en het gaat lastiger als ze vermoeid is, wat vaak voorkomt door haar NAH.

Een plekje

Het klinkt heel cliché, maar als je zo’n ingrijpende gebeurtenis meemaakt, kan het de band met je gezin denk ik maken of breken. Het heeft ons als gezin dichter bij elkaar gebracht. We zijn de kleine dingen, en elkaar, meer gaan waarderen en een dieper besef is bij ons doorgedrongen dat je elkaar écht nodig hebt. Je kunt het niet alleen, en ook dat is een cliché, maar het is echt zo.

Dit is de laatste blog van mijn hand voor de Hersenstichting. Ik hoop dat de mensen die in hetzelfde schuitje zitten, en mijn blogs hebben gelezen, kracht en herkenning hebben kunnen halen uit mijn verhaal. Het is nu iets wat bij mij hoort, wat ik in het begin nog lastig vond om te accepteren, maar dankzij de tijd die voorbij is gegaan, de lieve mensen om mij heen, mijn geloof, en ook mijn eigen positieve kijk op het leven heb ik het voor mezelf een plekje kunnen geven.

De moeder van Esther kreeg in 2013 op vakantie een hersenbloeding. Esther wil met haar blogs iets betekenen voor kinderen die een ouder hebben met NAH. Ze wil het onderwerp bespreekbaar maken, want ook voor deze kinderen is het heel moeilijk.

Lees hier de vorige blog van Esther