Wachten…

Na een mooie bijzondere zomer gaan we de herfst langzaam in. We hebben genoten van de mooie dagen samen, lekker in de tuin en soms beetje wandelen en relaxt want alles draait weer een beetje zoals het was voor corona, dat beviel ons beiden heel goed. 

Echter sinds het weggaan van onze thuisondersteuning op de maandag en donderdag mei jl. is dat wel een gedoe. En er is nog steeds geen vervanging omdat er geen personeel voor is, echt super balen. Dus dat is echt even schakelen samen met haar papa en dat is niet altijd makkelijk i.v.m. ons werk.

De vakantie

In de zomer ging Mirre 3 weken bij haar papa tijdens mijn vakantie. Ik was voor het eerst echt 3 weken zonder haar en heel eerlijk, dat was ook echt even fijn en heel goed voor mijzelf.

Mirre ging ook gewoon naar de dagbesteding en een topper van een avondoppas kon hulp bieden voor de maandag en donderdag! Na mijn vakantie bleef gelukkig deze mogelijkheid ook. Echt zo fijn! Voor hoe lang weet ik niet, maar elke week is er eentje waardoor wij normaal kunnen werken. Ik heb namelijk ook een super leuke job en verantwoordelijkheden, die wil ik ook graag nakomen.

En natuurlijk elke week paardrijden en daar was het 50 jaar jubileum van De Manege en Mirre mocht mee rijden deze dag, hoe bijzonder was dat! Een witte broek aan en gaaf T-shirt. Was best spannend want er was heel veel publiek en ondanks de regen (bikkeltje), ze genoot ervan en iedereen genoot! 

En natuurlijk veel andere mooie momenten samen. Samen naar K3 geweest, ze heeft het er nog over en kijkt geregeld de filmpjes terug. Ze vindt het tegenwoordig ook enig om soms filmpje te maken op de bank. Selfies vindt zij ook super leuk. 

Wachten om uit huis te gaan

Terugkomende op ‘hoe verder zonder thuisondersteuning’ ben ik na de vakantie ook tot de conclusie gekomen dat het echt tijd wordt voor Mirre om uit huis te gaan. Dit klinkt (zeker als ik het zo opschrijf) best heftig. Ze is pas of al 19 zucht. Tegelijk is het gewoonweg echt wel pittig om 24/7 altijd klaar te staan en je zelf altijd op nummer 2 te zetten. Is niet erg, want dit doe je voor je kinderen, natuurlijk! Alleen als je dan ook nog eens grotendeels het alleen doet, dan is het soms gewoon genoeg, en die tijd is het nu. 

Dus voor de vakantie al oriënterende gesprekken gevoerd, maar nu nog definitief echt noodzaak aangegeven dat het echt tijd wordt. En dan staat ze al 5 jaar op de wachtlijst moet je weten pfff. Alleen er is weinig tot geen plek voor deze jongvolwassenen. Dit kan wel eens 1 tot 2 jaar duren of langer, dat gevoel is niet echt prettig. Zeker niet omdat je alle ballen hoog moet houden elke dag en dus ook de onzekerheid met wel of geen thuisondersteuning. Die ik echt nodig heb om Mirre aan te bieden wat zij nodig heeft en te zorgen dat ik ook gewoon mijn werk kan doen.

Na corona gedoe is mijn lontje korter dan kort, ja ook bij mij als positivo! Onverwachts iemand afzeggen, dat brengt mij echt soms even uit mijn rol (dan zeg ik dit netjes). 

We houden vol!

We houden vol, wellicht dat haar papa wat extra’s soms kan doen komende periode zodat ik goed in balans blijf. En in mijn vrije weekend zonder haar doe ik vooral leuke dingen met fijne mensen om mij heen of lekker alleen. Als we samen zijn geniet ik van de tijd samen, hoe moeilijk het soms ook even is, maar liefde overwint alles!

We gaan kijken hoe de komende maanden gaan en we maken er het beste van. We genieten van kijken naar Ajax, Max Verstappen natuurlijk ook en weer gezellig bij de rugby kijken bij haar grote stoere broer Borre, heerlijk is dat! 

Dus blijf positief. De dingen waarnaar je naar verlangt komen op de meest onverwachte momenten. Blijf je verlangen voeden, want het leven is beter als je veel lacht, soms goed huilt en dankbaar bent voor alles wat je hebt.

Lieve groet,

Natasja

Lees hier de vorige blog van Natasja