Ik voel mij een hele goede mama

Nooit gedacht dat ik dit kon zeggen: ‘Ik voel mij een hele goede mama.’

Hoe ik vorig jaar nog twijfelde tijdens de zwangerschap of ik wel een goede mama zou kunnen worden, zo sterk voel ik mij op dit moment. Sterk genoeg om te kunnen zeggen dat ik mij op dit moment een goede mama vind.

Kijken

Ik merk dat ik heel erg kijk naar wat Luca nodig heeft. Door mijn autisme heb ik oog voor detail en dat maakt dat ik erg opmerkzaam ben. Bovendien ben ik erg gevoelig, waardoor ik snel opmerk wat mijn gedrag bij Luca veroorzaakt. Ik ben er volledig voor hem, schat in wat hij nodig heeft en handel hier naar. Soms sla ik de plank mis, pas ik mijn plan aan of probeer ik het een ander keer opnieuw. Maakt mij dat een slechte moeder? Nee, ik vind van niet. Ik ben ook maar een mens en Luca is een uniek wezentje met niet elke dag dezelfde behoeften. De ene dag pakt het wel goed uit, de andere dag is het misschien minder succesvol. Het is geen schande en ik heb niet het gevoel dat ik faal. Ik heb het even niet goed ingeschat en ben een ervaring rijker.

Heel erg vaak gaat het ook heel erg goed: wat ik vermoedde klopte. Zo schatte ik afgelopen week in dat het misschien beter was niet te gaan fietsen, omdat hij in mijn ogen te weinig slaap gehad had. Wij waren de straat nog niet uitgewandeld en daar viel meneertje in slaap.

Zelfverzekerde mama

Als je mij vorig jaar gevraagd had of ik op dit moment zo zelfverzekerd in het moederschap kon staan, dan had ik je misschien nog net niet uitgelachen. Had ik ooit kunnen bedenken dat ik vanuit mijn gevoel en intuïtie kon werken? Had ik ooit kunnen bedenken dat ik weinig tot geen informatie haal uit boeken of internet en dat dit haalbaar zou kunnen zijn voor een vrouw met autisme, waarbij duidelijkheid, dus regels en boeken juist kunnen zorgen voor die rust en stabiliteit?

Kraamzorg

Dat deze weg voor mij geopend is, heb ik allemaal te danken aan die ene mevrouw van de kraamzorg, die na ons ziekenhuisverblijf ons nog enkele dagen kon ondersteunen. Zij heeft door haar aanpak en werkwijze het gevoel in mij doen oproepen en mij het vertrouwen in mijn eigen gevoel meer terug gegeven.
‘Wat zie jij, heeft hij het koud?’ ‘Nee ik zie hem niet rillen.’ ‘En wat voel je, zei ze?’ Ik voel in zijn nekje: ‘Ik vind hem niet koud,’ antwoordde ik onzeker. Prima dan hoeven wij niet te temperaturen.

Door haar ben ik niet volgens de boekjes gaan werken, maar gaan kijken, gaan voelen en gaan handelen naar mijn intuïtie, maar door haar heb ik ook veel spullen gekocht, die tot op heden nog steeds ongeopend in de verpakking liggen. ‘Hoe voelt het water aan?’ Ik voel met mijn elleboog: ‘Wel goed,’ zeg ik onzeker en ze vraagt Michel ook te voelen en zo ligt die badthermometer nog steeds netjes in de verpakking.

Ik herinner mij nog, bij de gedachte dat ze weg ging dat ik dacht: hoe weet ik nu hoeveel flesvoeding ik moet geven? Bij bijna elke weegbeurt veranderde de hoeveelheid flesvoeding. Ik was lichtelijk in paniek, want hoe moest dit nu als zij en die weegschaal weg waren. Ik overwoog serieus een weegschaal te kopen, want dat geeft duidelijkheid dus rust. De kraamzorg was weg en ik hoorde met regelmaat haar woorden: ‘Wat zie je, wat voel je?’ Ik ging kijken, kijken hoe snel hij dronk en hoe hij na de fles reageerde en ik bleek die weegschaal helemaal niet nodig te zijn.
Nooit had ik verwacht dat ik, een vrouw met de diagnose autisme vanuit mijn gevoel en intuïtie kon werken en dat dit ooit haalbaar zou kunnen zijn.

Geen boeken voor hulp

Ik, als kersverse mama heb géén boeken in huis die mij op weg helpen. Wie mij op weg helpen zijn de afspraken met het consultatiebureau. Hier vind ik het fijn om over zijn voeding te kunnen praten, maar de details: welke soorten groenten of welke soorten fruit haal ik wel eens van google. Deze geven mij richtlijnen, maar ik zie ze niet als wet.

Luca kreeg bij oude opa en oma laatst een aardbei, terwijl hij dit volgens het boekje nog niet mag hebben. Ik stond er open voor om hem te laten kennis maken met deze nieuwe smaak en te kijken wat dit met zijn darmen ging doen. Hij genoot zichtbaar en hij wist niet hoe snel hij een volgend stukje uit mijn handen moest trekken. De volgende dag had ik een kindje met opnieuw goede ontlasting en geen krampjes. Ook de tayberries uit eigen tuin smaken hem heerlijk of begin ik nu toch wel een slechte mama te worden?

Geen apps over de ontwikkeling

Ik heb geen apps die laten zien wat je deze week te wachten staat qua ontwikkeling. Ik heb er heel bewust voor gekozen deze informatie niet te willen lezen, want ik voel hierdoor onzekerheid ontstaan, onzekerheden die mij doen laten twijfelen als moeder en mij het gevoel geven dat ik niet goed genoeg voor hem zorg. Echter wat kan ik verkeerd doen aan een uniek wezentje, dat zichzelf op zijn eigen tempo ontwikkelt.

Zo is Luca geen buikligger en huilt hij al binnen 5 minuten, maar zo kan ons grote wonder al vóór zijn zes maanden stevig zitten op zijn billen. Beide keren heb ik er als ouder geen grip op wat er qua ontwikkeling eerder of later is. Ik kan hem stimuleren, aanmoedigen en helpen daar waar ik kan, maar hij gaat zijn doelen bereiken, pas als hij er klaar voor is, op zijn eigen tempo, via zijn eigen weg.

Ons mannetje gaat er komen, met alle liefde, zorg en aandacht die hij van ons kan krijgen. Hij doet het supergoed, is supersterk en ik ben beretrots op hem.

Bedankt!

Lieve Marion, bedankt dat jij de grondlegger bent geweest voor deze aanpak, deze aanpak waardoor ik op dit moment met veel vertrouwen in het ouderschap mag staan. Bedankt voor wie je bent en wat je ons gebracht hebt.

Brenda

Brenda kreeg in 2014 de diagnose autismespectrumstoornis oftewel ASS. Op haar eigen Facebookpagina deelt zij haar persoonlijke verhalen.

Lees hier de vorige blog van Brenda