Kantelproef

In november 1971 verhuisde ik van Rotterdam naar Nieuwstadt, vlakbij Sittard. Ik wilde medicijnen gaan studeren en deed daarom gymnasium bèta. Echter, mijn vader kreeg een andere functie op zijn werk en we verhuisden in de zomervakantie 1976 naar De Bilt.  Ik moest mee; voor een zestienjarige een gruwelijk leeftijd te worden verplaatst.

Ik ben naar Sint Bonifatius in Utrecht gegaan. Op de eerste dag kwam ik te laat -met de fiets kon ik de weg niet meer vinden- en ik praatte Limburgs. De natuurkundeleraar was alcoholist en gaf alleen een paar jongens les die erg goed in natuurkunde waren. De les ging over de stof in het natuurkundeboek heen. Ook Latijn ging eraf en werd dus Atheneum. De 5e klas heb ik nóg een keer gedaan. Ik heb geen leuke herinneringen in die drie jaar op die school. Ik heb nieuwe vrienden bij de scouting in De Bilt gekregen én bij de universiteit op de Uithof. Daar ben ik sociale geografie gaan studeren. Toch nog altijd interessant!

Kortdurende bewusteloosheid

Echter, geneeskunde vind ik nog altijd interessant. Al vóór mijn hersenbloeding deed ik mee met onderzoeken en was toen bloeddonor.
Ik heb de kantelproef bij het LUMC/neurologie gedaan. Daarmee wordt geprobeerd een wegraking (kortdurende bewusteloosheid) op te wekken om allerlei metingen op te nemen. De afgelopen maanden heb ik twee keer zo’n wegraking gehad; vandaar.

Het gaat onder andere om het meten van een aantal functies van het onwillekeurige zenuwstelsel, namelijk: hartslag, bloeddruk en ademhaling. Ook de elektrische hersenactiviteit wordt geregistreerd d.m.v. een EEG. Daarvoor zijn op m’n hoofd in m’n haar 25 plakkertjes met dunne elektrische slangetjes geplaatst. Ten slotte is er een video-opname van m’n gezicht gemaakt. Geen spannende film hoor.

De professionals kijken de komende tijd naar de metingen en het filmpje.  Over een paar weken hebben we een afspraak met de neurologe. Fijn, dat je serieus wordt genomen en dat we in zo’n rijk land wonen. Zieken genezen en ziektes bestrijden. Hier zijn er in ieder geval kansen!
Ik was vast een goede, doordenkende en vrolijk pratende dokter geweest…

In oktober 2015 kreeg Marijke een beroerte (hersenbloeding). Na twee maanden ziekenhuis heeft zij in een revalidatiecentrum gewoond. Half januari 2016 is zij weer thuis gaan wonen. Eén van de problemen was niet kunnen praten; heel veel woorden waren weg. Nog altijd is zij bezig met oefenen …. Daarom is zij begin 2016 begonnen met een blog in verband met haar woordvindingsprobleem. Wil je alle blogs van Marijke lezen, kijk dan eens op haar website.

Lees hier de vorige blog van Marijke