Update!

Afgelopen weekend was ik op een feest. Ik. Op een feest. Met mensen, en muziek! Mensen met wie ik – voor mijn hersenschudding – jarenlang de mooiste feesten en festivals vierde en samen creëerde. De mensen tussen wie ik zorgeloos genoot van al het moois dat daaruit voortkwam: kunst, muziek, liefde, een sprookje! Samen vierden we het leven en maakten dromen waar.

Drie jaar verder. Ik kan niet tegen de uit versterkers dreunende beat. Binnen de kortste keren word ik duizelig en misselijk en raak ik in de war. Was er vroeger ook al zoveel boem boem? Ik stort in en ben verdrietig. Ik had weer zorgeloos met iedereen willen bijkletsen, rondfladderen over het feest en genieten van alles om me heen.

Later zit ik in bad in een hotel in de buurt en ben eigenlijk best tevreden. Ik stel mezelf de vraag: waar ben ik nu liever? Hier ontspannen in een warm bad, of totaal overprikkeld op het feest. De optie daar zijn en zorgeloos genieten zit er voor mij nu even niet in.

Een briefje op mijn kamer; Update!

Sinds kort hangt er een briefje in mijn kamer met ‘Update!’. Dat is belangrijk voor me: ik wil voelen wie ik nu ben en wat nu bij me past, en niet wie ik gisteren was. Dat kan in kleine dingen zitten, zoals ‘Net had ik zin in Aziatisch, maar nu in Italiaans, dus maak ik pasta.’ (Ik ga niet Sushi zitten eten omdat me dat vanochtend zo’n goed idee leek.) Maar het zit ook in grotere dingen, zoals accepteren dat ik de laatste jaren geen persoon meer ben voor non-stop gezelligheid.

Ik probeerde iets te leven wat in het verleden ligt, en dat dat niet ging maakte me verdrietig. Maar als ik kijk naar hoe ik me nu voel werkt het best ok zo. Dit is nu hoe ik erbij kan zijn: af en toe kort erheen, sfeer proeven en bijkletsen, en dan weer bijkomen. Uit de voor mij beschikbare opties kies ik wat mij nu het beste past. En op het feest is de muziek een tijdje stilgezet zodat ik er ook bij kon zijn.

Veranderen

We veranderen continu. Meestal langzaam, soms abrupt. Sommige veranderingen juichen we toe, andere vinden we moeilijk te accepteren. Dat we veranderen geeft mij ook hoop. Mijn pijn en beperkingen zijn niet voor eeuwig. Wie weet wat de toekomst brengt?

Vragen voor jou

• Update jij je ideeën over wie je bent? Hoe verschil je nu van vroeger?
• Welk gedrag past niet meer bij wie je nu bent?
• Zijn er nog andere dingen in je leven die niet meer passen? Bijvoorbeeld denkbeelden, werk, spullen in je huis of mensen om je heen.

Ottilia liep een aantal jaren geleden een hersenschudding op. Daarnaast is ze ook ‘rekbaar’. Zo rekbaar zelfs, dat ze daar erg veel last van heeft. Dat noemen ze dan het Hypermobiliteitssyndroom. Ze schrijft over haar leven met dit syndroom en hersenletsel in haar blogs ‘Rekbaar’.

Lees hier de vorige blog van Ottilia

Foto: Bartjan de Bruijn van www.mooimens.co